Рӯзи ёдбуди миллӣ-Дарди таърихӣ пеш меравад

Дар солхои сард, дар рузи курбонии умумихалкии умумихалкй ба номи ватан хотираи фавтидагон ва пос доштани хотираи рухони кахрамон.Шаҳри бостонии Нанҷинг, ки гузаргоҳҳои таърихро тай карда, расму оинеро аз сар гузаронидааст, ки дар таърих надида буд.Пагохии 13-ум рохбарони партия ва давлат дар маросими ёдбуди миллй, ки дар толори ёдбуди курбониёни куштори Нанкин аз тарафи истилогарони Япония барпо гардид, иштирок карданд.

Ин на фурўхтани эҳсоси миллӣ ва на шикваи шикваҳои таърихӣ, балки вазни қонунгузорӣ, шаъну шарафи қурбонӣ ва ҳарбӣ ва пешниҳоди масъалаҳои умдаи кишвар аст.

Агар зикр ба хотири хотираҳое бошад, ки фаромӯш накунанд, қурбонии омма аз дарде аст, ки нест карда намешавад.Таърих ба 13 декабри 77 сол пеш бармегардад.Аз 13 декабри соли 1937 то январи соли 1938 кушунхои Япония ба шахри Нанкин зада даромада, дар давоми шаш хафта куштори фочиавии оммавии хамватанони бе-силохи маро ба амал оварданд.берахмияти вахшиёна ва гаму андухи фалокат, чунон ки дар трибунали байналхалкии харбии Шарки Дур, вакте ки судя аз профессори таърихи америкой Бедес хохиш кард, ки шумораи кушторхоро тахмин кунад, вай бо тарсу вахм гуфт: «Катлили Нанкин чунин вокеаро дар бар гирифт. доираи васеъ.Ҳеҷ кас наметавонад онро пурра тавсиф кунад."

Нанкин фоҷиа барои шаҳр не, балки барои як миллат фалокат аст.Ин як дарди фаромӯшнашаванда дар умқи таърихи миллати Чин аст.Ягон саҳнаи таърихӣ вуҷуд надорад, ки онро нодида гирифтан мумкин аст ва ҳеҷ як риторикаи алтернативӣ вуҷуд надорад, ки ба ҷунбиш оварда шавад.Аз ин нуктаи назар гами оилавию гами шахрро ба гаму андухи миллй табдил додан хотираи амихи офати амик, хифзи катъии шаъну шарафи миллй, ифодаи сулху осоиши инсонист.Чунин мавқеъи баёнии миллӣ на танҳо мерос ва қазовати таърих, балки баён ва устувории воқеият аст.

Албатта, ин танҳо кишваре нест, ки бо истифода аз нуқтаҳои дарди таърихии миллат бедории хотираи миллӣ ва баёни мавқеъи худ ба низоми байналмиллалӣ.Тавре ки ёдбудҳо барои оғози беҳтар аст, қурбониҳои ҷамъиятӣ барои пеш рафтан дар дарди таърих мебошанд.Ҳар кӣ таърихро фаромӯш кунад, дар ҷонаш бемор мешавад.Барои шахсе, ки рӯҳаш аз фаромӯшии таърих бемор шудааст, дар таҳаввулоти хаттии таърих омӯхтани роҳи афзоиш душвор аст.Ин ба як кишвар низ дахл дорад.Гузоштани дард дар хотираи таърихӣ на барои таҳрик ва парвариши нафрат, балки устуворона пеш рафтан бо тарси таърих, ба сӯи ҳадафи мусбат аст.

Дарди таърих мушаххас ва воқеист, танҳо барои он ки мардуми бардошти он шахсиятҳои мушаххас ва воқеӣ ҳастанд.Аз ин лиҳоз, субъекте, ки дар дарди таърих пеш меравад, ҳар як шаҳрванди кишвар аст.Ва ин воқеан ифодаи эҳсосотест, ки Рӯзи ҷашни миллӣ мерезад.Қурбонии нӯшокӣ дар шакли Рӯзи ҷашни миллӣ гувоҳӣ медиҳад, ки кишвари абстрактӣ шахсият шуда, ирода, эътиқод ва эҳсосоти кишвар бо эҳсосоти оддии инсонӣ омехта мешавад.Ин инчунин ба ҳар яки мо хотиррасон мекунад, ки мо метавонем аз шахсони алоҳида, оилаҳо ва доираҳои хурд, инчунин эҳсосоти хун, доираҳои иҷтимоӣ ва манотиқи деҳот бартарӣ дошта бошем.Мо як бутунем, якчоя дар гаму андухем ва аз такрори фочиахои таърихй рох надодан масъулият ва ухдадории умумии мост.

Ҳеҷ кас наметавонад берун аз таърих бимонад, ҳеҷ кас наметавонад аз таърих убур кунад ва ҳеҷ кас наметавонад аз "мо" хориҷ шавад.Ин шахс метавонад кофтукови таърихӣ бошад, ки ба девори гиряҳои шаҳрвандӣ пайваста ном илова мекунад ё ҷорӯбзане, ки ғубори муҷассамаро пок мекунад;ин шахс метавонад даъваткунанда барои овардани Рӯзи ёдбуди миллӣ ба диди кишвар бошад, ё он метавонад раҳгузарон дар рӯзи ёдбуди миллӣ бошад;ин шахс метавонад як корманди ҳуқуқӣ, ки ҳуқуқҳои инсонии занони тасаллиятро муҳофизат мекунад ё ихтиёрие бошад, ки дар толори ёдбуд таърихро нақл мекунад.Ҳар касе, ки пайваста рӯҳияи миллиро маҳкаму илҳом бахшидааст, табъи шаҳрвандиро дар дарди таърих парвариш ва таҳрик додааст, саҳмгузори фаъол дар пешрафти кишвар ва амалӣ гардонидани ободии миллӣ ва таҷрибаи таърихӣ ва фаҳмиши шоистаи қадрдонист. .